Όταν ένα κατοικίδιο ζώο δαγκώνει τον κτηνίατρο: κρυμμένες συνέπειες που μπορεί να μην συνειδητοποιήσετε

2024 Συγγραφέας: Roxanne Bryan | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-16 10:14

iStockphoto Ο Δρ Patty Khuly ξέρει από την εμπειρία ότι τα τσιμπήματα σκυλιών μπορούν να έχουν βαθύτερες συνέπειες σε ένα κτηνιατρικό προσωπικό απ 'ό, τι μερικές πληγές διάτρησης.

Είναι αναπόφευκτο. Ανεξάρτητα από το πόσο ασφαλές μπορούμε να αισθανόμαστε στην καθημερινή επαγγελματική μας ζωή, οι κλινικοί κτηνίατροι δεν είναι ποτέ απρόσβλητοι από την πραγματικότητα των πληγών. Είτε εργαζόμαστε με σκύλους, γάτες, άλογα, αγελάδες, πιθήκους ή ποντίκια, διακινδυνεύουμε τα σημάδια των δοντιών κάθε φορά που αλληλεπιδράμε με τους ασθενείς μας. Και όταν το κάνουμε, διακινδυνεύουμε περισσότερο από κάποιο δέρμα και ίσως ένα ταξίδι στο νοσοκομείο.

Έχω μάθει αυτό τον σκληρό τρόπο, μετά από πολλά, πολλά τσιμπήματα. Αλλά αφού ένας συνάδελφος τσίμπησε από έναν αιλουροειδή ασθενή αρκετά άσχημα για να νοσηλευτεί, άρχισα να αναρωτιέμαι για όλο το "κρυμμένο κόστος" ενός κακού δαγκώματος. Ακολουθεί μια λίστα με μερικά θέματα που ίσως να μην εξετάσετε:

1. Θα κοστίσει περισσότερα χρήματα από ό, τι νομίζετε. Σίγουρα, η ασφάλιση των εργαζομένων καλύπτει τα περισσότερα από τα οικονομικά μας έξοδα για τον ίδιο τον τραυματισμό, αλλά σπάνια μας καθιστά οικονομικά ολόκληρο - όχι μετά από σοβαρό τραυματισμό, ούτως ή άλλως.

Για παράδειγμα, αφού ήμουν επικεφαλής ενός Rottweiler πέρυσι και έπρεπε να χάσω μισή μέρα εργασίας να ανακάμπτει από τον πόνο, άλλοι θεράποντες γιατροί και ένα τρίτο να πάρουν τα οστά μου χειρουργικά επανευθυγραμμισμένα, δεν έλαβα αποζημίωση για τις ημέρες μου. Στην πραγματικότητα, έπρεπε να είχα πάρει μια επιπλέον μέρα ή δύο (το πρήξιμο ήταν φρικτό), αλλά δεν μπορούσα να το αντέξω ρεαλιστικά (ούτε και οι ασθενείς μου).

Στη συνέχεια, υπάρχει το κόστος για τα ασφαλιστικά μας ασφάλιστρα και την προσωρινή απώλεια εισοδήματος της πρακτικής που πρέπει να εξετάσουμε - το οποίο τελικά μεταφράζεται σε πόσο εσύ να πληρώσετε για τις κτηνιατρικές σας υπηρεσίες, να το πιστέψετε ή όχι.

2. Ο κίνδυνος λύσσας μπορεί να είναι μικρός, αλλά είναι πραγματικός. Αφού ο προαναφερθείς συνάδελφος χτυπήθηκε από μια 18χρονη γάτα και νοσηλευόταν για τα τραύματά του, υπέστη ένα απροσδόκητο κομμάτι πρόσθετου τραύματος: εμβόλια κατά της λύσσας μετά την έκθεση. Παρόλο που οι περισσότεροι κτηνίατροι υποβάλλονται σε προληπτικούς εμβολιασμούς κατά της λύσσας ενώ βρίσκονταν στην κτηνιατρική σχολή ακριβώς λόγω αυτού του κινδύνου, ο συνάδελφός μου δεν είχε.

Παρά το γεγονός ότι η γάτα που τον τσίμπησε έζησε 100 τοις εκατό σε εσωτερικούς χώρους, δεν είχε εμβολιασθεί από την ηλικία των 13 ετών. Αυτή η πενταετής καθυστέρηση στο ιστορικό εμβολιασμού θεωρήθηκε σημαντική.

Σύμφωνα με τις εξουσίες της τοπικής δημόσιας υγείας -όπως συμβαίνει, ακόμη και αυτός ο μικρός κίνδυνος ήταν αρκετός για να υποτάξει τον συνάδελφό μου σε έναν κύκλο επώδυνων εμβολίων μετά την έκθεση των $ 20.000. Αν και τα νοσοκομεία μπορεί να διαφέρουν ως προς το πώς χειρίζονται αυτό, ο κίνδυνος της λύσσας δεν είναι κάτι που λαμβάνεται ελαφρώς στον κόσμο της ανθρώπινης υγείας.

3. Ο ψυχολογικός κίνδυνος δεν είναι μικρό θέμα. Η επιστροφή στο άλογο και πάλι μετά από μια πτώση δεν είναι απλό πράγμα - όχι όταν η δουλειά σας απαιτεί να αλληλεπιδράσετε στενά και με αυτοπεποίθηση με το ίδιο είδος ζώου που απλώς σας έσπασε το χέρι σας ανοικτό λίγες μέρες πριν.

Παρόλο που πάντα καταφέρνω να περάσω την τραυματική ταινία που παίζει στο κεφάλι μου (όπου ξαναζωντάω το περιστατικό σε όλες του τις τόσο ένδοξες λεπτομέρειες), χρειάζεται ακόμα μια στιγμή να τυλίγω το κεφάλι μου γύρω από την ενστικτώδη επιθυμία να μείνω μακριά. Θέλω να πω, ποιος θα εκθέσει πρόθυμα το χέρι τους στη φλόγα μετά από να καεί κακώς;