Η κενότητα κάτω από τον πίνακα

2024 Συγγραφέας: Roxanne Bryan | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-16 10:14

Κανένας σκύλος που έχω γνωρίσει ποτέ δεν ήταν τόσο εμμονή με φαγητό όπως ο Ike, ο αγγλόφωνος σπανιέλ που έφτασα στην οικογένειά μου πριν από 18 χρόνια. Έζησε να φάει.

Ο Ike ήταν πεινασμένος, γλυκός και μακρύς, αλλά - πιστέψτε με - ήταν πιο λύκος από το σκυλί. Τραβήξτε την πλάτη σας όταν βάζετε ορεκτικά σε ένα τραπέζι και το εξαφανισμένο τέχνασμα που έκανε μαζί τους θα έβαζε ντροπή τον David Blaine.

Αυτές οι καμάρες άλλαξαν πώς μιλήσαμε για τρόφιμα στο σπίτι μας. Ξεκινήσαμε να μαρκάρουμε τα αγαπημένα πιάτα με το όνομά του. Ένα χρόνο, η κλασική μέρα της ημέρας των Ευχαριστιών κατέστησε γνωστό ως "πατέ ΑΙΧ", αφού γούλισε ένα ολόκληρο κύπελλο του πριν να φτάσουν οι πρώτοι φιλοξενούμενοι.

Κάναμε το πιο σκληρό μας να τον εκπαιδεύσουμε για να σταματήσουμε να ικετεύουμε ή να πηδάμε στις επιφάνειες όπου προετοιμάζουμε και σερβίρουμε τα γεύματα. Και, μέσα σε λίγα χρόνια, κατορθώσαμε. Περίπου. Ποτέ δεν καταφέραμε να θεραπεύσουμε τον Ike από την τοποθέτηση του με φαγητό. και το άλμα και η πρόσκρισή του μεταμορφώθηκαν σε πιο ήσυχες, πιο σκόπιμες τακτικές παρακολούθησης.

Θα καθόταν δίπλα μου καθώς ψιλοκοπούσα, με τα μάτια σταθερά στο πάτωμα, περιμένοντας το έργο μου με μαχαίρι να αποδειχθεί αρκετά αδέξιος για να πέσει ένα καρότο ή ντομάτα. Ο Ike κινήθηκε μαζί μου, σαν μια γούνινη σκιά, από το ψυγείο μέχρι τη σόμπα στο τραπέζι. Όταν φάγαμε, θα καθόταν πατημένος στα μοσχαράκια μου κάτω από το τραπέζι, έτοιμος να πιάσει τίποτα που πέταξε τυχαία από ένα πιάτο.

Υπήρχαν πολλές ευκαιρίες όταν ήθελα να τον απομακρύνω και να τον κλείσω σε άλλο δωμάτιο, ενώ έψαχνα ή έφαγα - ο Ike μπορούσε να είναι ενοχλητικός, σίγουρα. Αλλά κατά κάποιον τρόπο η προσοχή του πάντα κατάφερε να γαντζώσει την καρδιά μου. Σε καμία περίπτωση η αφοσίωσή του δεν ήταν πιο έντονη από ό, τι την ημέρα των Ευχαριστιών, όταν οι ώρες μαγειρέματος σήμαιναν ώρες από το να κοιτάζει στο πάτωμα - και σε μένα.

Με τα χρόνια, το πλήθος γύρω από το τραπέζι των Ευχαριστιών μου έχει αραιωθεί λόγω της φυσικής τάξης των πραγμάτων - τα παιδιά μεγαλώνουν και οι ενήλικες κινούνται. Έχω διαμορφώσει σταδιακά νέες παραδόσεις διακοπών και νέους δεσμούς, και έκαναν ως επί το πλείστον την απουσία πρώην "προμηθειών", αν και όχι εξ ολοκλήρου.

Μία κενή θέση έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να περατωθεί - αυτή που έφυγε από τον ντόπιο, πρησμένο, απόλυτα αφοσιωμένο σκυλί που έβγαλε την κάθε μου κίνηση και έριξε κάθε πεσμένο ψίχουλο στο σπίτι μου για περισσότερο από μια δεκαετία. Πριν από τρία χρόνια, η Ike απότομα "άφησε το τραπέζι".

Αυτή η ημέρα των ευχαριστιών, θα πειραματιστώ με μερικά νέα πιάτα και θα μαγειρεύω μερικά κλασικά. Ένα από τα ορεκτικά που θα εξυπηρετήσω είναι ένα στήριγμα μενού: το πατέ μου του Ike. Οι καλεσμένοι μου το κάνουν να εξαφανίζεται αρκετά γρήγορα κάθε χρόνο, αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο το αγαπημένο μου σκυλί κάποτε έκανε την ημέρα των Ευχαριστιών όταν ήταν πάλι.

Αυτό το άρθρο αρχικά εμφανίστηκε στο nextavenue.org